30 lis 2016



Dwa i pół roku i w pewnych kwestiach mądrzejsza ode mnie, starszej od niej 15 razy. Często nie wie czego chce, czasem chce kilku rzeczy na raz, czasem nie chce zupełnie niczego i tkwi w rozpaczy. Ale najczęściej wie doskonale, wie gdzie szukać (na szczęście nie wie, że kinder niespodzianki chowamy w chlebaku!!!!), jak brać, ile to ma trwać, kiedy odejść, kiedy zostać, kogo wziąć za łapkę, z kim do zabawek, a w kogo się wtulić, na minutę, godzinę, do jutra. W co się bawić i kiedy. Co sprawi, że pójdzie dalej, kiedy poprosić o pomoc, a kiedy radzić sobie samej (i ten język zrulowany w wysiłku i uśmiech, kiedy się uda!). Tylko jej czasem odpuścić rodzicielską wszechwiedzę, pozwolić, nie narzucać planu, założeń, spodziewań.

Ona jeszcze niczym nie zagłusza, przy niczym się nie upiera, nie ma obrazu, w jaki miałaby się niby przeobrazić. Jest. Jaka jest. Ma bardzo pomiętą mapę do swoich emocji, uczuć, a mimo to... Uczę się życia od tej Kruszonki.

23 lis 2016

Zgaduj zgadula. Co on tam robił w samym środku dnia... na krawędzi... ze smutno wiszącymi sznurówkami. Tak piękny, kobiecy, intrygujący. Pozbawiony pary, bez właścicielki, sam. 



16 lis 2016

Sklep z odzieżą używaną, stoję blisko lady i oglądam portfele. W koszyku same markowe perły. Zza ramienia słyszę:
- A ten szary piterek, co ta pani ogląda, to po ile?
- 38 zł - ekspedientka uprzejmie.
- Uuu, drogo....
- No ale to Gucci, śladu używania nie ma... - próbuje bronić.
- Idź pani, małe takie, szmaciane, tutaj? 38 zł... żarty jakieś.
Niedoszła klientka odchodzi, my ze sprzedawczynią patrzymy na siebie ze zrozumieniem.
- Mówię pani, co ja się czasem nasłucham, jak się ktoś nie zna... Dziwni, no Gucciego za darmo nie wziąć?!  - wzdycha i liczy moje zakupy - O, a tego portfela pani jednak nie bierze?? - szczerze, absolutnie zaskoczona i zaciekawiona.
- Ja? e, nie... Niestety ma w środku kawałek skóry naturalnej, to ja dziękuję - tłumaczę się.
Po minie pani zgadłam, że właśnie wygrałam konkurs na dziwoląga roku:)

9 lis 2016


Nazywam ich "ludźmi wytrychami", pojawiają się i rozwalają zastany system, wpuszczają powietrze, powodują gonitwę i eksplozję zaskoczonych myśli w kosmos. Człowiek na chwilę odrywa się od rutyny, oczywistych skojarzeń i przyzwyczajeń. Uśmiecha. Ten tydzień należał do nich... Najciekawszych było dwóch. Pierwszy wsiadł do tramwaju, którym jechałam. Okolice osiemnastej, pasażerowie znużeni, spracowani, zziębnięci, każdy nos w sobie. I oto on, cały na szaro od betonowego pyłu jakiegoś remontu, czy budowy, w stroju roboczym. Wszedł zamaszyście i pięknym basem w te słowa:
- Dobry wieczór Państwu, jestem pracownikiem firmy MPK, mam przyjemność przypomnieć Państwu podstawowe zasady życia. Otóż po pierwsze: wsiadając, zdejmujemy plecak, tak by nikogo przypadkiem nie urazić. Po drugie: uśmiechamy się do współpasażerów, rodacy, nie bójmy się, nie jesteśmy w tej tragedii sami, przetrwamy. Po trzecie: kiedy widzimy wsiadającą, czy wysiadającą kobietę, podajmy jej dłoń, pomóżmy, kto wie, co się zdarzy dalej... Ale masz ci los, to mój przystanek, wysiadam, odwagi, dziękuję za uwagę. Uśmiechnąłem? No to fajnie, tyle naszego. Wariat jestem? A kto mnie tu zna, właśnie... kto mnie tu zna...
Gestykulował niczym najlepszy klaun, scenkę zrobił mistrzowsko, żal, że tylko przystanek miał do przejechania. Wychodził posmutniały ostatnimi słowami. Wszyscy zareagowali na niego pozytywnie, kilka osób biło mu brawo kiedy wysiadał. 

Drugi wytrych przytrafił mi się wczesnym porankiem. Spacer z psem, Agat nerwowo biegał od kępki trawy do krzaka, szukając czegoś i na ten widok przystanął starszy pan, z wózkiem na zakupy:
- Patrz pani, jaki zaczytany, wczoraj coś zaczął, musiała go pewnie pani zawołać, nie doczytał, dziś wątku szuka. Ja z panią rozmawiam, a ten bez reakcji, nawet nie warknie na mnie, nic, o!!! Ma to! Znalazł! Jaka ulga... Siknie? Siknął!! Skomentował znaczy. Nie zostawił tego bez osobistego ładunku, znaczy zaangażowany... Dobrego dnia i więcej obserwacji zwierząt zalecam, one ciekawsze, ciekawsze... 

Akurat:)


5 lis 2016




No i poszliśmy do EC1... i miałam robić pełne rozmachu zdjęcia wielkich przestrzeni... i u wejścia na plac budowy znalazłam takie coś... i mnie wcięło... jak zwykle...





2 lis 2016


Jestem w tarapatach. Za wszelką cenę próbuję zachować zimną krew i powiedzieć do słuchu. Wytłumaczyć, wskazać, przekonać do racji, czemu czegoś nie wolno. Wychodzi różnie: gryzę się, wzrok odwracam, wreszcie wybucham niepedagogicznym śmiechem. Nie da się. Zanim wystawię rękę ona - szybsza, już ustawia palec wskazujący, jak ja chciałam. Zna ten gest, kopiuje idealnie i leci resztą moich min, głos moduluje, oko w tym pozbawione bezczelności, czułe rozbawienie, bo wie, że mnie rozśmieszy i bury nie będzie. A ostatnio jest za co, bo zaistniał etap psotnicy, łobuziary... Czasem specjalnie udaję zajęcie czym innym, podglądam i ... pękam ze śmiechu, jak już widzę to kombinowanie, zmyślność błądzącą między czubkiem nosa a brodą, co tu zmalować, przebłysk natchnienia... i tu także jest szybsza w działaniu:)

Jak ja ją wychowam?:) I najtrudniejsze to, że najpierw wypadałoby wychować siebie, bo poza takimi gestami, upodobaniami, czy ruchem w tańcu... naśladowane jest i będzie o wiele, wiele więcej.