Leżakowały pod barierką w ZOO. Kiedy mnie spostrzegły, zapytały czy wpadnę na obiad :) Jak trochę odchowam Zośkę, to zajrzę na dłużej. Wolontariat w ZOO czeka!

Bycie mamą... jedno z tych najfajniejszych "być". Za dobre bym potrafiła to opisać. Jaki mam plan? Komiks zamiast słów: 

Drogi Świecie, jestem w Raju. Raj ma smak lodów różanych. Rrraju... Rosstapiam się.

PS. Nie sama! :)

Wzrost koło metra, blond grzywa, szczerby w uzębieniu i charakter łobuza. Andrzejek. Roznieśli z zachwyconą Zośką w drobny mak pól placu zabaw, przenieśli swą energię na dwa kolejne, wszystkie drabinki, mostki i najwyższe zjeżdżalnie były ich, reszta dzieci nie istniała. Ścigali się z wiewiórką i białym motylem, kopali piłkę, przepychali na karuzeli i ratowali gumową świnkę z piaszczystej opresji. No i na koniec.... Szli po manele, bo dwa domy z obiadem czekają, ona szybciej, on jakoś wolniej, gdzieś się zawieruszył i nagle.... dogonił ją i DAŁ JEJ KWIATKA!!!! Andrzejek, rok i 10 miesięcy. Jego ojciec w szoku, bo skąd on, nagle, taki pomysł! Po Zośce niby spłynęło, ale kwiatek (mleczyk, podwiędnięty, to nic!) przyjęła. Zebrałyśmy się jakoś prędzej niż oni, Zosia w wózku, jedziemy, śpiewamy, słyszymy galop - tak, leci! Jeszcze popatrzeć, jeszcze pomachać. Machali i machali... Ona się do samego domu ze sto razy oglądała...

Obrazek z dziś, który nie daje o sobie zapomnieć. Chyba ojciec i syn, ruchliwa ulica, szli chodnikiem, nikt raczej nie zwracał na nich uwagi, nie wiem czemu ja popatrzyłam i skrycie się zagapiłam. Najpierw było zabawnie, bo szli jakoś śmiesznie, jeden za drugim, ojciec (załóżmy) z przodu, syn, taki koło 13 lat - dwa kroki za nim, trzymał obie ręce oparte na jego ramionach, uwieszał się na nich. Ojciec z brzuszkiem, syn ze znacznym garbem. Ułomności tak od razu nie zauważyłam, uśmiechnęłam się, bo razem przypominali wielbłąda, dopiero po chwili dotarło, dlaczego takie skojarzenie. Syn szedł w miarę wyprostowany, tylko dzięki temu, że tak nietypowo wspierał się na ojcu. Oczywiście w mojej głowie metafor i interpretacji miliony :) Słońce świeciło, szli tak i uśmiechali się pod nosami, zadowoleni. Nie deptak przy morzu, nie bukowy las, tylko Przybyszewskiego w spalinach i kurzu, ubrani bez szału, ile bólu na co dzień - nie wiem. Szli tacy wolni.

Autobus, pani dosiada się do innej, obie starsze, nie znają się, kilka uwag o pogodzie i nagle przenikliwe pytanie jednej do drugiej:
- Oglądała pani Franciszka?
- No tak, tak, oglądałam.
- Ale WSZYSTKO? - dociekliwiej.
- Noo, tak, chyba wszystko...
- Ładne ma zęby, nie?